Categorie
Televisie, Video

,,Ja Mick, ik sta hier in New York… Dit is iets dat in de historie heel belangrijk is!”, zegt Guy op 9/11 in een videoboodschap aan zijn zoon. Op de achtergrond is de ravage te zien van de grootste aanslag ooit op Amerikaans grondgebied. Het had niet veel gescheeld of Guy was zelf in de Twin Towers geweest. Hij weet het dan ook zeker: ,,Sinds die dag leef ik in verlenging.” Negentien jaar na de aanslag krijgt Guy te horen dat hij de slopende ziekte ALS heeft. 

Guy kijkt in de uur durende documentaire terug op zijn jongensboek-achtige leven: de lange reizen, de royale levensstijl, bekende mensen om hem heen, maar niets blijkt hetzelfde wanneer door de spierziekte zijn spraak achteruit gaat en hij zijn camera niet meer zelf kan bedienen. Ondanks alle beperkingen probeert Guy zo veel mogelijk in zijn Gallery – de winkel waar hij zijn mooiste foto’s verkoopt – te zijn. Wanneer hij daar de balans opmaakt, concludeert hij dat hij voor 200 jaar heeft geleefd. Guy was door zijn drukke bestaan niet bepaald een traditionele huisvader, weet ook zijn zoon Mick die sinds de diagnose meer tijd met zijn vader doorbrengt.

,,Als ik niet meer kan communiceren dan is voor mij de maat vol.” zegt Guy wanneer hij het heeft over het einde van zijn leven. Tot die tijd is er veel te regelen. Hoe blijft zijn bedrijf achter, hoe regelt hij zijn nalatenschap en wat moet er na de dood gebeuren met zijn archief? Voor hem mogelijk wel het belangrijkste: komt hij aan het einde van zijn leven nader tot zijn zoon?

 

Op 11 oktober 2021 overleed Guy aan de gevolgen van de ziekte ALS.

 

Journalist Nick Rompelberg en cameraman Raymond Biesmans van mediabedrijf Orange Media volgde de Maastrichtse fotograaf een jaar lang. Rompelberg: ,,Guy heeft zijn leven moeten aanpassen aan de ziekte maar ondanks alles bleef hij gewoon doen waar hij goed in was: verhalen vertellen.” De documentaire is dan ook een mix van alle bijzondere dingen die Guy ooit meemaakte en de gevolgen van de ziekte waar hij mee te kampen had. 

,,Met Guy kon je lachen en huilen en dat soms in 10 minuten allebei. Dat zie je ook terug zien in de documentaire.” aldus Biesmans. Ondanks alle ellende bleef Guy tot het einde vol humor en levenslust.